Ronddwalen door de stad waar ik groot groeide. Ik doe het graag, alleen komt het er steeds minder van. Met de dood van mijn beide schoonouders zijn de meest hechte banden met de stad doorgesneden.

De OV-fiets is inmiddels even typisch Nederlands als de HEMA of de kringverjaardag. Ik ben een regelmatig en tevreden gebruiker. Zo verdomd handig om je reis met het openbaar vervoer het ultieme zetje te geven. De trein brengt je nu eenmaal niet van deur tot deur. 

‘Zijn we dit gesprek serieus aan het voeren?’, vraag ik mijn vrouw. ‘Ja, dat zijn we en het is niet te geloven’, zegt ze.

Ze lijkt steeds meer te krimpen. Zelf ziet ze het anders. ‘Goh, je wordt steeds langer’, zegt ze steevast bij het afscheid, als ik haar een voorzichtige hug geef om haar broze lijf te ontzien.

Het moment waarop we hoorden dat vliegtuigen zich in de WTC-torens in New York hadden geboord, herinneren we ons allemaal nog. We weten nog precies waar we waren en wat we aan het doen waren. Mits destijds al geboren natuurlijk en oud genoeg om weet te hebben van hoe ongekend die aanslag was en wat de mondiale gevolgen ervan zouden worden.

Onze kat Otto moet voor de jaarlijkse controle naar de dierenarts. De aanloop verloopt doorgaans nooit zonder slag of stoot. 

Het lichaam tempert de geest. Of is het net andersom?

‘Hussel het maar een beetje door elkaar.’ Zijn aanwijzing was tekenend voor zijn nuchterheid. Wat te doen met zijn as en dat van zijn vrouw, mijn schoonmoeder, die ons al was ontvallen.