Het journaal en de krant kunnen me voor even gestolen worden. Gordijnen dicht, ik sluit de wereld buiten. Mijn laptop opengeklapt voor me. Virtueel bladerend door de foto’s uit het archief van de beeldbank.

De Raad voor Volksgezondheid & Samenleving (RVS) sloeg onlangs alarm. De mentale volksgezondheid van Nederland staat onder druk. We leven in een ‘hypernerveuze samenleving’ waarin prestatiedruk, versnelling en individualisme zijn doorgeschoten en het welzijn van jong en oud bedreigen.

De tijd is ons weer te snel af, zoals altijd als we op vakantie zijn. De dagen glijden als palingen door onze vingers. En hoe kan dat want onze dagprogramma’s vertonen juist de dynamiek van een kabbelend bosbeekje.

‘Hoe kunnen we later onze kinderen onder ogen komen? Dat we dit hebben laten gebeuren?’ Het was begin jaren negentig toen een vriendin dit zei na het zien van een foto in de krant. Uitgemergelde mannen achter een prikkeldraad, gevangen in een kamp. Het was oorlog in voormalig Joegoslavië.

Waar vind ik de QR-code? Opmerkelijk eigenlijk: als ik de begraafplaats oploop, is het eerste waar mijn ogen naar zoeken het moderne symbool dat me online zou moeten leiden naar de plek waar ik moet zijn.

Thuis, op onze wc hangt een zwart-wit foto van een vijfjarig jongetje. Hij houdt het hengsel van de tas vast die over zijn tengere schouders bungelt.

Een regenachtige Pinksterdag. Typisch zo’n dag waarop mijn vrouw even de tijd zou nemen om met haar moeder te bellen. 

 Ronddwalen door de stad waar ik groot groeide. Ik doe het graag, alleen komt het er steeds minder van. Met de dood van mijn beide schoonouders zijn de meest hechte banden met de stad doorgesneden.

De OV-fiets is inmiddels even typisch Nederlands als de HEMA of de kringverjaardag. Ik ben een regelmatig en tevreden gebruiker. Zo verdomd handig om je reis met het openbaar vervoer het ultieme zetje te geven. De trein brengt je nu eenmaal niet van deur tot deur. 

‘Zijn we dit gesprek serieus aan het voeren?’, vraag ik mijn vrouw. ‘Ja, dat zijn we en het is niet te geloven’, zegt ze.

Ze lijkt steeds meer te krimpen. Zelf ziet ze het anders. ‘Goh, je wordt steeds langer’, zegt ze steevast bij het afscheid, als ik haar een voorzichtige hug geef om haar broze lijf te ontzien.

Het moment waarop we hoorden dat vliegtuigen zich in de WTC-torens in New York hadden geboord, herinneren we ons allemaal nog. We weten nog precies waar we waren en wat we aan het doen waren. Mits destijds al geboren natuurlijk en oud genoeg om weet te hebben van hoe ongekend die aanslag was en wat de mondiale gevolgen ervan zouden worden.