Afgelopen

Ons tempo is als het tempo van de postbode die ik gisteren zag in een dorpje niet ver van onze standplaats. Hij had zijn dienstfiets tegen een muur geparkeerd en stond in de schaduw in alle kalmte te bellen. De toon en het ritme in zijn stem klonken niet alsof hij een zakelijk telefoontje voerde. In niets deed hij me denken aan de haastkoeriers in de stad waar we wonen, altijd op volle snelheid onderweg omdat tijd geld is.
En ook wij deden dus rustig aan. We lazen en zwommen terwijl op ons erf blatende schapen, kakelende kippen, een kraaiende haan, een dartelende hond en een knorrend varken ons omringden.  Af en toe maakten we wandelingen en bedaarde uitstapjes. Maar om te zeggen dat de tijd zich liet doden, nee. Die schreed juist voort op een snelheid die niet paste bij dit decor.
Het blijft een moeilijk te doorgronden fenomeen, tijd.

Hadden we langer willen blijven? Zittend op een terras in een nabij ons vakantieadres gelegen Middeleeuwse plaatsje, stelden we onszelf op de laatste vakantiedag deze vraag. Nee, was het eensgezinde antwoord. Het is mooi geweest, het is goed zo.
Later die dag, rijden we het door bomen en struiken omzoomde weggetje op dat leidt naar ons vakantiehuisje. We zijn er bijna. Het is het moment waarop mijn vrouw terug komt op de vraag die we onszelf vanochtend stelden. Ze verontschuldigt zich voor de op het oog vreemde vergelijking. Ze haalt aan hoe de mobiliteit en zelfredzaamheid van haar hoogbejaarde vader in het laatste jaar van zijn leven achteruit holden. Hij had genoten van zijn leven en nu was nu eenmaal het moment aangebroken om, zoals hij het zelf noemde, afscheid te nemen van zichzelf.
Ik snap haar disclaimer – een vakantie laat zich niet vergelijken met een lang en rijk leven –  maar tegelijkertijd is de analogie treffend. Het besef dat je je bevoorrecht hebt geweten en dat aan alles een eind komt, in de meest overtreffende trap zelfs aan jezelf. En dat je daarin weet te berusten.