Ronddwalen door de stad waar ik groot groeide. Ik doe het graag, alleen komt het er steeds minder van. Met de dood van mijn beide schoonouders zijn de meest hechte banden met de stad doorgesneden.
Nu ben ik weer even terug in de plaats waarboven er niets gaat. In een buurt die een beetje terra incognita is voor mij; hier woonden geen vrienden of familie, dus kwam ik hier zelden. Toch heb ik een belangrijke herinnering aan deze plek en dat is de reden dat ik hier nu heen gefietst ben. In deze straat, in dit huis repeteerden we met de band waar ik meer dan veertig jaar geleden als drummer korte tijd deel van uitmaakte. Ik ben verrast dat het huis er nog staat, want veel oudbouw heeft hier inmiddels plaatsgemaakt voor woontorens en appartementen.
Ik kijk omhoog naar de blinde muur aan de zijkant, daarachter bevond zich De Plek. Herinneringen borrelen tastbaarder op als je ter plaatse bent. Ik zie het ineens weer voor me: het met schuimrubber geïsoleerde, claustrofobie opwekkende kamertje waar wij, vier muzikanten, onze zelfgeschreven nummers polijsten. Het zweet brak me bij elke sessie uit. Vanwege de warmte en omdat het genre van onze muziek – new wave, de melodieuzere versie van punk – twee belangrijke eisen stelde aan de drummer: strakheid en snelheid.
Ik maak aanstalten om weer op de fiets te stappen en mijn weg te vervolgen in de stad. Mijn oog valt op drie studenten die aan de andere kant van de straat in de zon zitten. Met de benen op tafel, de plek waar een rijke verzameling lege bierflesjes staat. Stilleven en statement ineen.
Het stemvolume van de jongemannen reikt verder dan noodzakelijk. Ze hebben zich de omgeving toegeëigend met een achteloosheid die kenmerkend is voor dit slag studenten, leden van het corps is mijn inschatting.
Hoe was ik op hun leeftijd, toen ik me hier in deze straat in het zweet werkte als drummer? Ook achteloos in zekere zin maar op een andere manier. Ik dacht vooral alle tijd van de wereld te hebben en verwarde de toekomst met een eindeloze rode loper.
Reactie plaatsen
Reacties