Het journaal en de krant kunnen me voor even gestolen worden. Gordijnen dicht, ik sluit de wereld buiten. Mijn laptop opengeklapt voor me. Virtueel bladerend door de foto’s uit het archief van de beeldbank.
Zou weemoed een werkwoord zijn dan is dit wat ik aan het doen ben: een potje weemoeden. Ik laaf me aan foto’s uit de tijd waarvan ik zeker weet dat die goed is afgelopen en tegelijkertijd voorgoed voorbij. De tijd waarin ik opgroeide in een nieuwbouwwijk in het westen van de stad waarvan ze zeggen dat er niks boven gaat.
Ik tik als trefwoord de naam van de wijk in en krijg tal van treffers. Een van de foto’s is genomen vanaf het dak van de melkfabriek. De twee schoorstenen daarvan vormden in mijn jeugd, naast de vier flats van negen verdiepingen, de skyline die de grens van de wijk markeerden. Geen huis te zien op de foto, wel weilanden tot aan waar het oog reikt. Links een zandvlakte en een paar heimachines.
Onze wijk was er nog niet eens. Deze foto is gemaakt voor de tijd die mij weemoedig maakt.
Op een andere foto staan skeletten van huizenblokken. Het is alsof ik in een grabbelton aan herinneringen duik. De onaffe huizenblokken waren het speelterrein van mijn broers, mij en onze vriendjes. De buitgemaakte pvc-buizen werden onze blaasgeweren. De pijltjes die we door de geopende ramen van de huizen mikten, fabriceerden we van in reepjes gescheurde pagina’s uit de televisiegids.
Herinneringen aan een tijd die even overzichtelijk was als het televisielandschap uit die gids: Nederland 1 en 2 en een paar Duitse zenders.
Ik troost me met de gedachte - en maak mezelf wijs - dat dit een onschuldige vorm van melancholie is waaraan ik me laaf vanavond. Ik waak ervoor te zwelgen in het warme bad van vroeger-was-alles-beter. Tijdig zal ik de gordijnen weer opentrekken en de wereld met open vizier tegemoet treden.
Nostalgie kan ongezonde vormen aannemen. Hoed je daarom voor lieden die nostalgie als politiek instrument inzetten. Die een ideaalbeeld van vroeger voorschotelen waarin alles beter en ordelijker verliep. Laat je niet op een dwaalspoor brengen. Ons geheugen is selectief. We herinneren ons van vroeger wat goed is gegaan, de donkere scènes uit de geschiedenis laten zich te gemakkelijk wissen uit ons geheugen.
Nu is nu en vroeger was vroeger. Alhoewel, de ironie is dat wat vroeger een beetje nu maakt en nu een beetje vroeger: onze onverbeterlijke hang naar de goeie ouwe tijd.
Hoe het ook zij, zou weemoed een werkwoord zijn, dan zeg ik: weemoed met mate.
Reactie plaatsen
Reacties